Obecnie projektowane przepisy ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii dopuszczają posiadanie narkotyków na własny użytek. Rządowy projekt ustawy zezwala na posiadanie nieznacznej ilości narkotyku, jako przesłanki do umorzenia postępowania prokuratorskiego. Przygotowywana ustawa nie precyzuje Znamienne, że A. L. przyznał się do posiadania znalezionych przy nim środków odurzających i substancji psychotropowych, wskazując, iż wymienione substancje zabronione należały do niego i były przeznaczone na jego własny użytek, natomiast żadną miarą nie były przeznaczone do sprzedaży. Sąd – wobec braku dowodów przeciwnych Kraj: Szkocja Pomysł dekryminalizacji posiada wszystkich narkotyków na własny użytek Szkocja przedstawiła propozycję dekryminalizacji posiadania wszystkich narkotyków na własny użytek" - podaje Reuter To jaka kara zostanie orzeczona za posiadanie narkotyków w Wielkiej Brytanii zależy od ilości posiadanych narkotyków oraz tego czy zatrzymana osoba jedynie jest w ich posiadaniu czy też handluje nimi albo je produkuje. Najbardziej dotkliwe kary to nieograniczona kara grzywny oraz kara pozbawienia wolności. Class A – kokaina, ‚crack Marihuaną możesz się odurzyć znajdując sie w pomieszczeniu w którym ją palono, w klubie itd Swoją drogą w UE jesteśmy chyba jedynym krajem gdzie ściga się jeszcze za posiadanie narkotyków na własny użytek. Ścigajmy dilerów, przemytników. Twardsze dragi to np alkohol lub gałka muszkatałowa za które posiadanie nie grozi kara za posiadanie narkotyków na własny użytek, niewielka ilość narkotyków dopalaczy, posiadanie narkotyków dopalaczy, posiadanie narkotyków na własny użytek 1 komentarz Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca 2005 r. poza przemytem czy uprawą narkotyków penalizuje również posiadanie narkotyków lub dopalaczy. LFEP. Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w art. 62 stanowi, że kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3 (ust. 1). Jeżeli natomiast przedmiotem tego czynu jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10 (ust. 2).W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku (ust. 3).Przestępstwo z art. 62 ust. ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polega zatem na posiadaniu wbrew przepisom ustawy narkotyków tj. środków odurzających lub substancji psychotropowych wymienionych w załączniku do ustawy o przeciwdziałaniu ochrony art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomaniiPrzedmiotem ochrony w art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest życie i zdrowie społeczeństwa jako całości (życie i zdrowie publiczne). Strona przedmiotowa przestępstwa z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomaniiDla wypełnienia znamion strony przedmiotowej przestępstwa z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wystarczające jest zaistnienie stanu, w którym sprawca – choćby przez krótki okres czasu – roztacza swoje faktyczne władztwo nad substancją zaliczaną przez ustawę do narkotyków, nawet jeżeli czyni to w celu użycia lub z zamiarem użycia takiej punktu widzenia prawno – karnej oceny zachowania oskarżonego nie ma więc znaczenia okres czasu, w jakim posiadał narkotyki. Dla przypisania sprawcy czynu z art. 62 ust. 1 wystarczająca jest bowiem, oprócz stwierdzenia obiektywnej przesłanki w postaci faktycznego władztwa nad narkotykami, dodatkowa przesłanka w postaci świadomości sprawcy co do tego, iż znajduje się on w posiadaniu narkotyków (tak: wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 29 stycznia 2018 r., sygn. akt III K 244/17).Znamieniem kwalifikującym przestępstwa z art. 62 ust. 2 jest natomiast posiadanie znacznej ilości środków odurzających, substancji narkotyków związane z osobistym ich użyciemSąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10 wskazał, że żaden przepis ustawy nie wprowadza upoważnienia dla posiadania narkotyków związanego z osobistym ich wykorzystywaniem (używaniem), z wyjątkiem używania Najwyższy, odnosząc się do stanowiska przedstawiciela doktryny prawa, W. Zonteka (W. Zontek: Jak posiadać, aby nie posiadać? Kilka refleksji nad orzecznictwem sądowym ostatnich lat w sprawach narkotykowych, CzPKiNP 2010, z. 1, s. 43), podkreślił, że z gruntu błędne jest założenie tegoż autora, że obowiązująca ustawa nie zabrania zażywania narkotyków. Nie jest to bowiem sfera dozwolona (jak w wypadku tytoniu czy alkoholu – w odpowiednich ustawach brak jest bowiem analogicznych do regulacji, które określałyby od strony pozytywnej wypadki dopuszczalnego posiadania tytoniu i alkoholu), uprawniająca osobę do żądania od państwa poszanowania swojej prywatności w zakresie, w jakim używa Najwyższy zauważył, że wspomniany autor popada w sprzeczność, wskazując na uprawnienie do używania narkotyków jako równoważne posiadaniu, w tym używaniu alkoholu, tytoniu (z przyczyn wyżej wskazanych analogia w tym wypadku jest nietrafiona) i pornografii, wyłączając z tego ostatniego zakresu tzw. pornografię dziecięcą, której, jak należy wnosić, nigdy nie wolno posiadać, a zatem także w tym, że w odniesieniu do takiej pornografii (jak i pozostałych form tzw. twardej pornografii) ustawodawca także nie przewiduje wprost wyrażonego w ustawie zakazu karnego używania (oglądania) takich materiałów, statuując jedynie prawnokarny zakaz ich posiadania (art. 202 § 3, 4a i 4b Czyżby więc konstruowane na potrzeby narkotyków swoiste prawo podmiotowe ich używania nie miało zastosowania w wypadku pornografii przy analogicznych zakazach co do ich posiadania? Już to pytanie, retoryczne, wykazuje nietrafność tak przeprowadzonej wykładni, która dodatkowo zasadza się na założeniu, że sfera zachowań dopuszczalnych może być wyłącznie określana na podstawie przepisów te rozważania, przyjąć należy, że żaden przepis ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie zawiera wprost sformułowanego zakazu używania (zażywania) tego rodzaju środków czy substancji. Jednak tylko dlatego, że przepis taki jest po prostu zbędny. Zakaz taki wynika bowiem a contrario z regulacji określających od strony pozytywnej wypadki dopuszczalnego (legalnego) posiadania. Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii nie przewiduje więc żadnego prawa podmiotowego do używania wbrew jej przepisom środków odurzających czy substancji psychotropowych. Poza tym, gdyby chcieć uznać używanie narkotyków za prawo podmiotowe (co stoi zresztą w sprzeczności z ideą samej ustawy), to równocześnie należałoby uznać, że skoro ustawodawca dopuszcza używanie takich środków i substancji, to musi dopuszczać możliwość legalnego wejścia w ich posiadanie, co z kolei wiązałoby się z koniecznością istnienia pozaleczniczego, pozaprzemysłowego i pozanaukowego obrotu takimi środkami i posiadania narkotyków (środków odurzających lub substancji psychotropowych)Posiadanie jest stanem polegającym na faktycznym władztwie nad rzeczą, nie jest jednakże utożsamiane z posiadaniem i dzierżeniem w rozumieniu przepisów prawa cywilnego. W doktrynie podkreśla się, iż w prawie karnym „posiadanie” występuje w powszechnym znaczeniu „mieć” coś, „dysponować” czymś , jeżeli nic innego nie wynika z treści aktu prawnego lub kontekstu, w jakim określoną regulację wiązać należy z innymi przepisami, (tak: D. Wysocki: Pojęcie posiadania w prawie karnym, Prok. i Pr. 2000, nr 2, s. 7-14, w szczególności 8, 11-13, a także S. Dubisz: Uniwersalny słownik języka polskiego, Warszawa 2006 – „być właścicielem czegoś, dysponować czymś, być w coś wyposażonym”, M. Szymczak (red.): Słownik języka polskiego, Warszawa 1984 – „zwykle mieć coś jako swoją własność, być właścicielem czegoś; tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt II KK 197/08; Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 22 października 2009 r., sygn. akt II AKa 164/09, KZS 2009, z. 12, poz. 68; zob. także W. Marcinkowski i M. Gabriel-Węglowski w glosach do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt II KK 197/08, odpowiednio WPP 2001, nr 2, s. 137 oraz LEX/El 2009).A zatem, jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt II KK 197/08, osobą dopuszczającą się czynu zabronionego opisanego w art. 62 jest ten, kto wbrew przepisom tej ustawy „ma” środek odurzający lub substancję psychotropową, podkreślając jednocześnie, że z tak rozumianym „posiadaniem” nie należy wiązać ani żadnego możliwego do zdefiniowania horyzontu czasowego, ani cywilistycznie pojmowanych atrybutów władztwa nad rzeczą. Wobec tego „posiadanie” oznacza świadome i faktyczne dysponowanie rzeczą, niezależne od czasu jego trwania (tak też: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2009 r., sygn. akt I KZP 22/09, OSNKW 2009, z. 12, poz. 103 oraz R. A. Stefański: Przegląd uchwał Izby Karnej Sądu Najwyższego w zakresie prawa karnego materialnego, prawa karnego wykonawczego, prawa karnego skarbowego i prawa wykroczeń, WPP 2010, nr 1, s. 125-126, oraz Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10).Czas posiadania narkotyków a byt przestępstwa z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomaniiW wyroku z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10, OSNKW 2011/1/2, Sąd Najwyższy wskazał, że posiadaniem jest każde, niezależne od czasu trwania, a zatem choćby krótkotrwałe, faktyczne władztwo nad narkotykiem związane z jego zażywaniem a byt przestępstwa z art. 62 upnSąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt II KK 197/08, OSNKW 2009, z. 4, poz. 30, uznał, że dysponowanie narkotykiem związane z jego zażywaniem lub zamiarem niezwłocznego zażycia nie jest posiadaniem w rozumieniu art. 62 podkreślił, że poza zakresem kryminalizacji jest sama czynność zażywania narkotyków i stąd związana z nią zawsze jakaś forma dzierżenia, posiadania czy dysponowania narkotykiem nie może być traktowana jako posiadanie w rozumieniu art. 62 Gdyby bowiem kwalifikować te zachowania jako realizujące znamiona tego przestępstwa, prowadziłoby to do utworzenia nowego typu czynu zabronionego – zażywania narkotyków, w drodze rozszerzającej wykładni art. 62 co stałoby w sprzeczności z zasadą nullum crimen sine Najwyższy nie miał wątpliwości, że proces zażywania narkotyku zawsze nierozerwalnie wiąże się z jakąś formą „posiadania”, „dysponowania”, „dzierżenia”, czy po prostu „trzymania”, wywodząc jedynie, że posiadanie związane z zażywaniem nie jest posiadaniem w rozumieniu art. 62 z powodu niekaralności – nieprzestępności zażywania zabezpieczenia narkotyków przez organy ścigania W każdym wypadku posiadania środków narkotycznych bez uprawnienia, czyli wbrew art. 33, art. 34 ust. 1 czy art. 42 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, środki takie podlegają zabezpieczeniu przez organy ścigania lub organy celne w trybie Kodeksu postępowania karnego (art. 34 ust. 2), a ich przepadek orzeka się albo w postępowaniu karnym, albo – w razie niewszczęcia takiego postępowania – w postępowaniu przed sądem rejonowym, inicjowanym wnioskiem wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego lub Naczelnego Inspektora Farmaceutycznego Wojska Polskiego (art. 34 ust. 3).Powyższe również jest wyrazem tego, iż posiadanie narkotyków na własny użytek nie jest dozwolone. Niezależnie bowiem już od treści art. 62 upn podstawowe przepisy tego aktu nie dopuszczają nielecznicznego, nieprzemysłowego czy nienaukowego posiadania środków narkotycznych, nakazując przy tym w każdym takim wypadku zabezpieczenie ich i orzeczenie przepadku. Te unormowania są podstawą do budowy normy sankcjonowanej i wykluczają istnienie w tym zakresie jakiejkolwiek sfery dozwolonego posiadania (nie mówiąc już o tym, że prawo podmiotowe używania środków narkotycznych musiałoby za sobą pociągać prawo posiadania takich środków, a nawet prawo ich nabycia).W piśmiennictwie nie budzi wątpliwości, że kryminalizując w art. 62 upn nielegalne posiadanie środków odurzających i substancji psychotropowych, ustawodawca odwołuje się do zakazów określonych w art. 33, art. 34 i art. 42 tej ustawy (tak: T. Srogosz: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2008, s. 430, 8B; K. Łucarz, A. Muszyńska: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2008, teza do art. 62, oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10).Znajdowanie się w stanie po użyciu środka odurzającego lub substancji psychotropowejNie jest przestępnym znajdowanie się w stanie po użyciu środka odurzającego lub substancji psychotropowej, ale ich posiadanie. Dlatego stwierdzenie takiego stanu w żadnym wypadku nie może być postrzegane jako dowód bezpośredni, wskazujący na fakt główny, a mianowicie wcześniejsze posiadanie to tylko i wyłącznie dowód o charakterze poszlakowym, który – dla skazania – musi odpowiadać dawno wypracowanym już w orzecznictwie i doktrynie standardom. Wskazuje on w sposób bezpośredni jedynie na to, że określona osoba znajduje się pod wpływem takiego środka, a tylko pośredni na to, że mogła go wcześniej użyć, a w związku z tym i posiadać taki środek. Rzecz jednak w tym, że jeżeli nie da się wykluczyć wniosku alternatywnego, iż osobie tej narkotyk udostępniono w sposób niezwiązany z przejęciem przez nią władztwa nad narkotykiem, dowód ten, jeżeli jest jedynym w sprawie, jest niewystarczający dla ustalenia sprawstwa (tak: Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I KZP 24/10).Znamię znacznej ilości narkotyków (środków odurzających i substancji psychotropowych) z art. 62 ust. 2 upnDotychczasowe orzecznictwo wykształciło kryteria pozwalające na przyjęcie w konkretnej sprawie znamienia znacznej ilości. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 18 kwietnia 2000 r., sygn. akt II AKa 22/00, (OSA 2001, Nr 2, poz. 8) kryterium decydującym o tym, czy ilość środków odurzających jest znaczna, nieznaczna czy zwykła są:ich masa wagowa (gramy, kilogramy, tony, ilość porcji),rodzaj środka odurzającego (podział na tzw. twarde i miękkie) icel przeznaczenia (w celach handlowych, na potrzeby własne).Jednocześnie w orzecznictwie przyjmuje się, że miarą „znaczności” może być stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 17 grudnia 2002 r., sygn. akt II AKA 282/02, OSA 2003, Nr 9, poz. 94).Z kolei w wyroku z 24 lipca 1997 r., sygn. akt II AKa 94/97, (KZS 1997, Nr 8, poz. 47) Sąd Apelacyjny w Krakowie przyjął następujące określenie znacznej ilości narkotyku: „to taka ilość, która wystarczy do jednorazowego odurzenia się najmniej kilkudziesięciu osób”.Biorąc pod uwagę kierunek orzecznictwa uznać należy, że o znacznej ilości środków odurzających i substancji psychotropowych decyduje:kryterium ilościowe (masa wagowa określona w gramach, kilogramach, tonach, porcjach),kryterium jakościowe (rodzaj środka odurzającego lub substancji psychotropowej, biorący pod uwagę właściwości uzależniające i odurzające, a więc uwzględniający podział na narkotyki miękkie i twarde),kryterium jakościowo-ilościowe (ilość środka odurzającego lub substancji psychotropowej wystarczająca do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób);kryterium wartości rynkowej środka odurzającego lub substancji psychotropowej”(tak w: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, dr Tomasz Srogosz, Rok wydania: 2008, Wydawnictwo: Beck, Wydanie: 2).Sąd Najwyższy – Izba Karna w wyroku Sądu Najwyższego z 1 marca 2006 roku, (sygn. akt II KK 47/05, opubl. Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Karna rok 2006, Nr 6, poz. 57, str. 45) stwierdził, że miarą znaczności w rozumieniu art. 48 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii jak i art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii może być także stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków. Jeżeli zatem przedmiotem czynu jest taka ilość tych środków, która mogłaby zaspokoić tego rodzaju potrzeby co najmniej kilkudziesięciu uzależnionych, to należy przyjąć, że jest tych środków znaczna stwierdzono w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2009 r. (sygn. akt I KZP 10/09 Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Karna 2009/10/84/18 ) – że jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to „znaczna ilość” w rozumieniu tej ustawy” (tak też: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 czerwca 2008 r., sygn. akt II KK 30/08 Biuletyn Sądu Najwyższego w Sprawach Karnych 2008/10/6).Z kolei Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 20 lutego 2008 r. sygn. akt II AKa 10/08 Orzecznictwo Sądów Apelacyjnych 2008/10/45/3) wskazał, że znaczną ilością środków odurzających lub substancji psychotropowych w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest ilość pozwalająca na sporządzenie co najmniej kilkuset jednorazowych porcji, mogących odurzyć co najmniej kilkaset osób”.Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 17 grudnia 2000 r., sygn. II AKa 282/02, OSA 2003, nr poz. 94. uznał, że „znaczna ilość” narkotyków to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób, w wyroku z dnia 17 grudnia 2002 r. uznał, że 100 g heroiny stanowi „znaczną „znaczną ilość” środka odurzającego Sąd Apelacyjny w Krakowie, w wyroku z dnia 19 października 2000 r., sygn. II AKa 124/00, KZS 2000, nr 11, poz. 48., uznał 200 g amfetaminy, „skoro bowiem jedna porcja tego środka wynosi zwykle 0,1 grama, to podana ilość wystarcza do wykonania 2000 porcji, zatem wystarczy do jednorazowego odurzenia się znacznej liczby ludzi”.Tomasz Kozioł w glosie do wyroku Sądu Najwyższego z 11 października 2017 r., sygn. akt III KK 73/17 przywołuje stanowisko W. Radeckiego mówiące, że zarysowana linia orzecznicza Sądu Najwyższego, odwołująca się do kryterium ilości narkotyku wystarczającej do jednorazowego odurzenia kilku­dziesięciu osób, stanowi egzemplifikację tego zjawiska i nasuwa wiele zastrzeżeń. Przede wszystkim, definiując nieostre wyrażenie ustawy, Sąd Najwyższy sam posługiwał się terminem nieostrym, gdyż „kilkadziesiąt” to liczebnik nieokreślony oznaczający w sposób przybliżony liczbę większą od 20 a mniejszą od 100, podczas gdy zna­mię „znacznej ilości” narkotyku jako znamię typu kwalifikowanego (wyjątkowe­go), a zarazem pojęcie ilościowe, co do zasady wymaga wykładni ścisłej; przyjął oprócz tego wskazany próg arbitralnie, bez uzasadnienia, dlaczego nie bierze pod uwagę już kilkunastu bądź dopiero kilkuset lub więcej jednorazowych Najwyższy w wyroku z dnia 17 czerwca 1999 r. sygn. IV KKN 813/98, Prokuratura i Prawo 2000, dodatek „Orzecznictwo”, nr 1, poz. 2. wyraził pogląd, że typ kwalifikowany przestępstw przez znamię „znacznej ilości” został utworzony przy zastosowaniu wyłącznie kryterium ilościowego. Rodzaj środka pozostaje w tym przypadku bez znaczenia. Posłużenie się więc kryterium jakościowym w odniesieniu do znamienia „znaczna ilość” byłoby „przejawem wykładni contra legem”. Rodzaj wprowadzonego środka mógłby natomiast mieć znaczenie dla kształtowania wypadku mniejszej mniejszej wagi – definicjaWypadek mniejszej wagi, jako uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego wymaga w każdej sytuacji analizy znamion strony przedmiotowej, a w szczególności rodzaju dobra, w które godzi przestępstwo, zachowania i sposobu działania sprawcy, czasu przestępstwa i innych okoliczności popełnienia czynu oraz znamion strony podmiotowej, a przede wszystkim stopnia zawinienia, motywacji i celu działania wówczas gdyby taka kompleksowa ocena prowadziła do jednoznacznego wniosku, iż czyn którego dopuścił się sprawca zasługuje na szczególne potraktowanie, a przewaga łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych jest tak znaczna, iż przypisanie przestępstwa w typie podstawowym byłoby rażąco niesprawiedliwe, zachowanie należy oceniać w kategorii wypadku mniejszej wagi (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 kwietnia 2014 r. sygn. akt II AKa 59/14 opubl. Legalis Numer 895264). Czyn stanowiący wypadek mniejszej wagi musi się charakteryzować nieznacznym stopniem jego społecznej orzecznictwie wskazuje się, że o uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje ocena jego społecznej szkodliwości, jako zmniejszonej do stopnia uzasadniającego wymierzenie kary według skali zagrożenia ustawowego, przewidzianego w przepisie wyodrębniającym wypadek mniejszej wagi w kategorii przestępstw określonego typu (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2002 r., V KKN 544/00, OSNKW 2002, z. 9-10, poz. 73).Dodać należy, że oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, należy uwzględnić okoliczności wymienione w art. 115 § 2 a więc:rodzaj i charakter naruszonego dobra,rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody,sposób i okoliczności popełnienia czynu,wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak równieżpostać zamiaru,motywację,rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia z 14 stycznia 2004 r., sygn. akt V KK 121/03, Orzecznictwo Sądu Najwyższego w sprawach karnych 2004, poz. 106, s. 87-88, stanowiąc, że podstawowym elementem oceny wypadku mniejszej wagi jest stopień społecznej szkodliwości czynu. Oceniając go należy uwzględnić okoliczności wymienione w art. 115 § 2 kk. Istotnym elementem jest także stopień zawinienia, niestanowiący okoliczności rzutującej na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu (tak też: wyrok Sądu Najwyższego z 14 stycznia 2004 r., sygn. akt V KK 121/03, Orzecznictwo Sądu Najwyższego w sprawach karnych 2004, poz. 106, s. 87-88).Przypadek mniejszej wagi przy przestępstwie posiadania narkotykówPrzy rozstrzyganiu, czy w kontekście posiadania narkotyków zachodzi wypadek mniejszej wagi, ilość posiadanego środka odurzającego jest tylko jednym z elementów, który powinien być brany pod uwagę, i niewielka ilość środka bynajmniej nie musi, niejako automatycznie, prowadzić do uprzywilejowanej subsumcji. O uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje całościowa ocena jego społecznej szkodliwości, jako zmniejszonej do stopnia uzasadniającego wymierzenie kary według skali zagrożenia ustawowego, przewidzianego w przepisie, wyodrębniającym wypadek mniejszej wagi w kategorii przestępstw określonego typu. Na ocenie tej ważą przesłanki dotyczące zarówno przedmiotowej, jak i podmiotowej strony czynu (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 września 2002 r., sygn. akt II KKN 79/00, Lex, nr 56084, oraz Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 27 czerwca 2012 r., sygn. akt II AKa 183/12).Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 26 września 2013 r., sygn. akt II AKa 202/2013 wskazał natomiast, że o tym czy zachodzi wypadek mniejszej wagi decyduje ostateczny bilans wynikający z oceny wszystkich znamion przedmiotowych i podmiotowych danego czynu pozwalający ocenić, iż konkretny czyn cechuje się niewysoką społeczną Rejonowy w Wąbrzeźnie w wyroku z dnia 27 czerwca 2016 r., sygn. akt II K 127/16 przy ocenie, czy w rozpoznawanej sprawie można było zastosować przepis art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (wypadek mniejszej wagi) uznał, że należy w tym kontekście brać pod uwagę nie tylko samą ilość środka odurzającego lub substancji psychotropowej, ale także rodzaj narkotyku. Ziele konopi innych niż włókniste stanowi tzw. „miękki narkotyk”. Z kolei substancja psychotropowa w postaci amfetaminy, którą oprócz marihuany posiadał również oskarżony należy do tzw. „twardych narkotyków”, jednak Sąd miał na względzie, iż substancja, którą posiadał oskarżony nie była substancja psychotropową w 100 % czystą. W istocie była to substancja proszkowa, która stanowiła mieszankę, i w tej mieszance stwierdzono obecność posiadanych przez oskarżonego środków narkotycznych wskazywała, iż oskarżony posiadał je na własny użytek, co wynikało także z samych wyjaśnień oskarżonego, który zaznaczył, iż od około dwóch, trzech lat zażywał tego typu środki i zakupił je na własny użytek. A zatem całokształt okoliczności związanych z tym czynem dał podstawę Sądowi do przyjęcia, ze czyn ten stanowił przestępstwo posiadania narkotyku typu uprzywilejowanego, co spowodowało zmianę kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu ustalającą, że popełnione przez niego przestępstwo stanowiło wypadek mniejszej wagi, który został przewidziany przez ustawodawcę w przepisie art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu takie, jak rodzaj narkotyku, cel jego posiadania, stopień uzależnie­nia sprawcy od narkotyków, mogą być rozpatrywane jako elementy okoliczności popełnienia czynu i uwzględniane przy kwalifikacji czynu jako wypadku mniejszej wagi oraz, rzecz jasna, przy wymiarze kary. Wszak w przypadku posiadania za wypadek mniejszej wagi może być uznane także posiadanie znacznej ilości narkotyków, o którym mowa w art. 62 ust. 2 (tak: Tomasz Kozioł w: glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 11 października 2017 r., III KK 73/17).Podstawa prawna zastosowania przypadku mniejszej wagi przy posiadaniu narkotykówPrzepis art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii określa samodzielnie granice wymiaru kary i mimo, że nie powtórzono w nim całego zestawu znamion z ust. 1, niewątpliwe jest, że zawiera on milczące odesłanie do tegoż właśnie przepisu, przez co zawiera w sobie wszystkie znamiona z ust. 1 poszerzone o znamię statuujące wypadek mniejszej wagi. Dlatego w pełni poprawne i wystarczające jest kwalifikowanie czynów uznanych za wypadek mniejszej wagi posiadania narkotyków wyłącznie z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (tak: Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 9 maja 2013 r., sygn. akt II AKa 129/13).Umorzenie postępowania w sprawie posiadania narkotykówArt. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii mówi, że jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w art. 62 ust. 1 lub 3 (posiadanie narkotyków), są środki odurzające lub substancje psychotropowe w ilości nieznacznej, przeznaczone na własny użytek sprawcy, postępowanie można umorzyć również przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, jeżeli orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej art. 62a upn wprowadził do stratyfikacji przestępstwa posiadania narkotyku:czyn o znikomej społecznej szkodliwości (brak przestępstwa),czyn stanowiący wypadek mniejszej wagi (art. 62 ust. 3),czyn podstawowy (art. 62 ust. 1) orazczyn kwalifikowany (art. 62 ust. 2)– dodatkową warstwę w postaci czynu szkodliwego społecznie w sposób bardziej niż znikomy, nie urastającego jednak do rangi takiego wypadku mniejszej wagi, w którym nie jest już możliwe umorzenie postępowania na podstawie przepisu art. 62a bowiem chodzi o relację do przepisu art. 1 § 2 jest oczywiste, że społeczna szkodliwość czynu określonego w art. 62a upn musi być większa niż „znikoma”, gdyż gdyby nie była, czyn nie stanowiłby przestępstwa i tym samym nie byłoby możliwe zastosowanie tego przepisu jako podstawy umorzenia postępowania (tak: dr Michał Jankowski, prok. Stanisław Momot w: Stosowanie przepisu art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Warszawa 2015).Dawka narkotyku niewystarczająca dla odurzenia jednej osoby *W judykaturze Sądu Najwyższego został wyrażony pogląd, iż narkotyk będący przedmiotem przestępstwa z art. 62 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii musi spełniać nie tylko kryterium przynależności grupowej do związków wymienionych w załącznikach do tego aktu prawnego, ale również kryterium ilościowe pozwalające na jednorazowe użycie w celu osiągnięcia choćby potencjalnego efektu odurzenia lub innego charakterystycznego dla działania substancji psychotropowej (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2017 r., – 4 – sygn. akt IV KK 444/16, Lex nr 2306381; tak też np. wyroki SN: z dnia 4 listopada 2008 r., IV KK 127/08, LEX nr 477887, z dnia 16 kwietnia 2009 r., IV KK 418/08, LEX nr 503619, z dnia 20 stycznia 2010 r., II KK 289/08, LEX nr 570140, z dnia 20 stycznia 2010 r., II KK 304/09, LEX nr 1663550, z dnia 20 kwietnia 2011 r., IV KK 26/11, LEX nr 794512, a także postanowienie SN z dnia 28 października 2009 r., I KZP 22/09, OSNKW 2009, z. 12, poz. 103 oraz wyrok Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z dnia 18 marca 2021 r., sygn. akt II K 900/20/P).Brak spełnienia kryterium ilościowego powoduje, że zachowanie nie stanowi przestępstwa. Spis treści: Narkotyki w Niemczech Kara za posiadanie narkotyków w Niemczech Marihuana w Niemczech na własny użytek? Kara za handel narkotykami w Niemczech Regulacje dotyczące posiadania, handlu i spożycia narkotyków w Niemczech zawarto w Betäubungsmittelgesetz (dalej: BtMG), czyli ustawie o środkach odurzających. Ich znajomość pozwala określić, jakie typy czynów związanych z substancjami odurzającymi podlegają penalizacji oraz jakich konsekwencji prawnych może spodziewać się sprawca tych czynów. Dzięki lekturze artykułu dowiesz się wszystkiego, co powinieneś wiedzieć o odpowiedzialności karnej za narkotyki w Niemczech. Narkotyki w Niemczech – zabronione substancje W prawie niemieckim większość przestępstw związanych z narkotykami kwalifikuje się jako zbrodnie – minimalna kara za ich popełnienie wynosi rok pozbawienia wolności. Z uwagi na wagę przestępstw związanych z narkotykami, warto wiedzieć, które środki odurzające prawo niemieckie uznaje za zakazane. Katalog takich środków znaleźć można w załącznikach do BtMG. Obejmuje on marihuanę, amfetaminę, LSD, opium, kokainę czy heroinę. Oczywiście katalog jest na bieżąco aktualizowany i systematycznie uzupełniany o nowe substancje. Przesłankami do umieszczenia danej substancji w katalogu są np. jej szkodliwość dla zdrowia, dostępność czy ryzyko uzależnienia – tak psychicznego, jak i fizycznego. Lista przestępstw związanych z narkotykami została określona w § 29 BtMG. W przepisie tym wskazano, że kara pozbawienia wolności nieprzekraczająca pięciu lat lub kara grzywny jest nakładana na każdego kto nielegalnie uprawia środki odurzające, produkuje je, zajmuje się ich handlem lub nie handlując nimi, sprowadza je, wywozi, zbywa, sprzedaje czy wprowadza do obrotu w inny sposób (pkt 1.). Przepis ten wskazuje również, że odpowiedzialności karnej podlega ten, kto posiada środki odurzające, nie dysponując pisemnym zezwoleniem na ich nabycie (pkt. 3). Ponadto, jeśli sprawca posiada środki w znacznych ilościach, wówczas – jak wskazuje przepis § 29a BtMG – wyłączną karą za wskazane czyny jest kara pozbawienia wolności w wysokości nie mniejszej niż jeden rok. Termin „znaczna ilość” nie został ustawowo zdefiniowany. Na to, jak należy go rozumieć w odniesieniu do różnych substancji, wskazuje orzecznictwo niemieckiego Trybunału Federalnego. Przykładowo, jako znaczną ilość marihuany należy uznać ok. 7,5 grama THC, zaś znaczna ilość amfetaminy wynosi ok. 10 gramów. Marihuana w Niemczech na własny użytek? U niektórych osób panuje fałszywe w istocie przekonanie, że za posiadanie narkotyków w Niemczech w małych ilościach – w tym za posiadanie marihuany – nie grozi odpowiedzialność karna. Należy podkreślić, że nawet wówczas, gdy posiadamy narkotyki na tzw. własny użytek, popełniamy przestępstwo. Wskazuje na to przywołany już przepis § 29 BtMG ust. 1. pkt 3. Posiadanie narkotyków w Niemczech jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy użytkownikowi zostało wydane specjalne zezwolenie. Co jednak ważne, na mocy przepisu § 29 ust. 5 BtMG sąd może odstąpić od wymierzenia kary, jeśli popełniony czyn wypełnia znamiona czynu z § 29 ust. 1, 2 lub 4 BtMG, a sprawca uprawia, produkuje, sprowadza, wywozi, nabywa, pozyskuje w jakikolwiek inny sposób środki odurzające w znikomej ilości wyłącznie na własny użytek. Ponadto, jak głosi przepis § 31a BtMG, prokurator ma kompetencje do umorzenia postępowania karnego w przypadku wypełnienia znamion czynu z § 29 ust. 1, 2 lub 4 BtMG pod warunkiem, że ilość posiadanej przez sprawcę substancji była znikoma, a stopień jego winy okazał się niski. Jak łatwo zauważyć instytucję umorzenia prokuratorskiego od instytucji sądowego odstąpienia od wymierzenia kary odróżnia dodatkowy warunek niskiego stopnia winy osoby, która popełniła przestępstwo. Podsumowując, powiedzieć można, że choć prawo niemieckie nie przewiduje dopuszczalnej ilości substancji odurzających (w tym marihuany), istnieje szansa, że unikniemy odpowiedzialności, jeśli posiadamy niewielką ilość takiej substancji. Należy przy tym pamiętać, że sąd czy prokurator nie muszą w takiej sytuacji podjąć korzystnej dla nas decyzji. Kara za handel narkotykami w Niemczech Na przestępstwo handlu narkotykami wskazują zarówno przepis § 29 ust. 1. pkt 1., jak i przepis § 29a BtMG. Kara za handel narkotykami w Niemczech zależy od tego, czy handel dotyczy środków w znacznych ilościach. Jeśli dana osoba handluje substancjami w ilościach, które nie są znaczne, wówczas podlega karze pozbawienia wolności nieprzekraczającej pięciu lat lub karze grzywny. Jeśli zaś handluje ona substancjami w znacznych ilościach, podlega karze pozbawienia wolności nie krótszej niż jeden rok. W tym drugim przypadku nie ma zatem możliwości, by kara ograniczyła się do grzywny. Na zakończenie należy odnotować, że celem działania wymiaru sprawiedliwości jest ograniczenie handlu środkami zakazanymi. Z tego względu organy ścigania są przede wszystkim zainteresowane doprowadzeniem do odpowiedzialności osób, które środki te wprowadzają do obrotu, nie zaś osób, które posiadają narkotyki w małych ilościach na tzw. własny użytek. Co ciekawe, sprawca przestępstwa handlu narkotykami może liczyć na zmniejszenie odpowiedzialności karnej, pod warunkiem, że zgodzić się współpracować z wymiarem sprawiedliwości. Zgodnie z § 31 BtMG sąd może zmniejszyć karę, jeśli sprawca poprzez dobrowolne ujawnienie swojej wiedzy, istotnie przyczynił się do ujawnienia innych przestępstw narkotykowych. Używamy technicznie niezbędnych plików cookie, aby strona była wyświetlana poprawnie. Te pliki cookie są niezbędne, aby można było korzystać z podstawowych funkcji, takich jak bezpieczeństwo, weryfikacja użytkownika i zarządzanie siecią. Do Polityki Prywatności Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca 2005 r. poza przemytem czy uprawą narkotyków penalizuje również posiadanie narkotyków lub dopalaczy. Istotne jest tutaj rozróżnienie, czy mamy do czynienia z posiadaniem środków odurzających lub substancji psychotropowych w znacznej ilości, czy też w ilości nieznacznej, przeznaczonej na własny użytek. W tym drugim przypadku jest możliwość umorzenia postępowania jeszcze przed wszczęciem śledztwa lub dochodzenia. Zgodnie z art. 62 wspomnianej ustawy ten, kto posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. W prawie karnym „posiadanie” narkotyków oznacza każde władanie środkiem odurzającym lub substancją psychotropową, czyli faktyczne władztwo nad tymi substancjami. Jeżeli przedmiotem posiadania jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. O tym, kiedy mamy do czynienia ze „znaczną ilością”, pisałem już tutaj. Decyduje o tym masa wagowa środków (gramy, kilogramy, tony, liczba porcji), rodzaj środka odurzającego (podział na tzw. twarde i miękkie narkotyki) i cel przeznaczenia (w celach handlowych, na potrzeby własne). W orzecznictwie przyjmuje się, że „znaczna ilość’ narkotyków lub dopalaczy to taka, która wystarczyłaby do odurzenia co najmniej kilkunastu osób. W tym samym art. 62 ww. ustawy mowa jest o przypadku mniejszej wagi, kiedy to sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Warto tu przywołać postanowienie Sądu Najwyższego z 25 września 2002 r., w którym stwierdził on, że: „przy rozstrzyganiu, czy zachodzi tzw. wypadek mniejszej wagi, ilość posiadanego środka odurzającego jest tylko jednym z elementów, który winien być brany pod uwagę, i niewielka ilość środka bynajmniej nie musi, niejako »automatycznie«, prowadzić do uprzywilejowanej subsumcji. O uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje całościowa ocena jego społecznej szkodliwości jako zmniejszonej”. Tak naprawdę więc o uznaniu konkretnego przestępstwa za przypadek mniejszej wagi decyduje stopień jego społecznej szkodliwości, który sąd ocenia na podstawie rodzaju posiadanych środków odurzających, tego, jakie dobro zostało naruszone, rozmiarów wyrządzonej lub grożącej szkody, wagi obowiązków naruszonych przez sprawcę, jego motywacji itp. Wobec sprawcy przestępstwa, jakim jest posiadanie narkotyków lub dopalaczy, sąd każdorazowo obligatoryjnie orzeka także przepadek ww. substancji, a fakultatywnie – może orzec nawiązkę na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w wysokości do 50 tys. zł (chyba że sprawca jest osobą uzależnioną). Z uwagi na niedokładne określenie przez ustawodawcę zakresu niekaralnego posiadania narkotyków lub dopalaczy, przedmiotem działań organów ścigania stali się okazjonalni konsumenci narkotyków, natomiast ilość wykrytych i ukaranych poważnych przestępstw narkotykowych nie wzrosła. W związku z tym w 2001 r. do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wprowadzony został art. 62a, w którym – w przypadku niewielkiej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych – ustawodawca przewiduje możliwość umorzenia postępowania jeszcze przed wszczęciem śledztwa lub dochodzenia. Więcej o tym piszę tutaj. Art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w art. 62 ust. 1 lub 3, są środki odurzające lub substancje psychotropowe w ilości nieznacznej, przeznaczone na własny użytek sprawcy, postępowanie można umorzyć również przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, jeżeli orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej szkodliwości. Charakterystycznym rysem omawianej instytucji jest to, że do umorzenia postępowania na podstawie art. 62a może dojść tylko w razie kumulatywnego spełnienia następujących przesłanek: sprawca posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe w ilości nieznacznej, środki odurzające lub substancje psychotropowe przeznaczone są na własny użytek sprawcy, orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na: okoliczności popełnienia czynu oraz stopień jego społecznej szkodliwości. W art. 62a ustawodawca, formułując przesłankę zastosowania analizowanej instytucji, posłużył się terminem „ilość”, który w języku polskim oznacza kategorię pojęciową obejmującą to, co może być mierzone lub ważone. W świetle dyspozycji przytoczonego przepisu przesłanką bezwarunkowego umorzenia postępowania jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, którą należy ocenić jako nieznaczną. Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „nieznacznej ilości” środków odurzających lub substancji psychotropowych użytego w cyt. przepisie. Wobec braku definicji legalnej interpretując wyrażenie „nieznaczna ilość” użyte w art. 62a ustawy należy odwołać się do jego znaczenia językowego. Z tego punktu widzenia przez sformułowanie „nieznaczny” rozumie się niewielki, błahy. Na potrzeby niniejszych rozważań oznacza to zatem, że ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych wymagana dla zastosowania instytucji przewidzianej w art. 62a powinna być niewielka, mała. Ilość substancji będąca przedmiotem czynu zabronionego określonego w art. 62 ust. 1 lub 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, aby mogła być uznana za niewielką, nie powinna przekraczać kilku gramów. Sposób rozumienia nieznacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych jako przesłanki instytucji uregulowanej w art. 62a musi jednak uwzględniać nie tylko kryterium ilościowe odwołujące się do wagi tych substancji, ale również kryterium jakościowe. Dlatego też trafnie wskazuje się w doktrynie, że przy interpretacji wyrażenia „nieznacznej ilości” jako przesłanki instytucji określonej w art. 62a nie należy ograniczać się tylko do wagi środków odurzających i substancji psychotropowych, gdyż należy również uwzględnić stężenie zabezpieczonej substancji pozwalające ocenić, ile można z niej zrobić jednorazowych dawek tej substancji. W celu ustalenia znaczenia pojęcia nieznacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych należy uwzględnić również - oprócz wymienionych kryteriów ilościowego i jakościowego - kryterium proporcji ilości zabezpieczonych substancji do potrzeb sprawcy. Stosując łącznie wymienione kryteria, należy przychylić się do wyrażonego w literaturze stanowiska, wedle którego ilość nieznaczna w rozumieniu tegoż przepisu odpowiada mnożnikowi jednorazowej dawki pozamedycznego użycia środka lub substancji i dziennego spożycia wynikającego z charakteru używania tych substancji przez sprawcę czynu zabronionego. Przytoczony sposób zdefiniowania nieznacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych - jak słusznie wskazuje się w literaturze - pozwala na zróżnicowaną i zindywidualizowaną ocenę posiadanych substancji dostosowaną do osoby sprawcy i charakteru używania przez niego tych środków. Jednakże ustalenie, że zabezpieczone u sprawcy środki odurzające lub substancje psychotropowe stanowią ilość nieznaczną, nie jest jeszcze wystarczającą przesłanką zastosowania instytucji określonej w art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W świetle dyspozycji tego przepisu nieznaczna ilość wspomnianych substancji umożliwia podjęcie przewidzianego w nim rozstrzygnięcia procesowego jedynie wówczas, gdy były one przeznaczone na własny użytek sprawcy. Z punktu widzenia dyspozycji art. 62a ustawy ustalenie w toku postępowania wspomnianych przesłanek nie stanowi jednak jeszcze wystarczającej podstawy do umorzenia postępowania karnego. Ustawodawca uzależnił wszakże w przytoczonym przepisie możliwość zastosowania analizowanej instytucji od tego, aby orzeczenie kary wobec sprawcy było niecelowe z punktu widzenia dyrektyw wymiaru kary. Z uwagi na treść tego przepisu orzeczenie wobec sprawcy kary ma być niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej szkodliwości. Po raz kolejny odwołując się do argumentacji cyt. powyżej komentatora wypada podkreślić, że oceniając niecelowość orzeczenia wobec sprawcy kary jako przesłankę instytucji przewidzianej w art. 62a ustawy, preferencyjnie należy potraktować sprawiedliwościową dyrektywę sądowego wymiaru kary. Oznacza to zatem, że analizowana instytucja może zostać zastosowana, jeżeli orzeczenie wobec sprawcy kary jest niecelowe przede wszystkim z punktu widzenia stopnia społecznej szkodliwości czynu przestępnego. Elementy brane pod uwagę przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu zostały w prawie karnym określone w art. 115 § 2 KK. W świetle dyspozycji art. 62a ustawy stopień społecznej szkodliwości ma być oceniany pod kątem celowości orzeczenia wobec sprawcy kary, co oznacza, że instytucja uregulowana w tym przepisie może mieć zastosowanie jedynie do czynów przestępnych określonych w art. 62 ust. 1 lub 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, których społeczna szkodliwość jest wyższa niż znikoma. Z tego powodu nie ulega wątpliwości, że dla przyjęcia niecelowości orzeczenia wobec sprawcy kary stopień społecznej szkodliwości czynu musi być wyższy niż znikomy. Ustawodawca uzależnia bowiem ocenę tę od rodzaju i charakter naruszonego dobra, rozmiaru wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagi naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postaci zamiaru, motywacji sprawcy, rodzaju naruszonych reguł ostrożności i stopnia ich naruszenia. Uzasadnienie umorzenia postępowania Elementem decydującym o tym, że okoliczności popełnienia czynu uzasadniają umorzenie postępowania, może być przede wszystkim brak wyraźnego zagrożenia dla dóbr prawnych osób trzecich. Chodzi tu zatem o sytuację, z której musi wynikać dokładnie, że celem posiadania jest użytek własny sprawcy i nikt poza nim samym nie poniesie z tego tytułu szkody. Jeżeli więc mamy do czynienia z posiadaniem środków odurzających lub substancji psychotropowych w szkole czy innych instytucjach edukacyjnych, placówkach oświatowych, jednostkach wojskowych, w czasie imprez sportowych oraz innych imprez masowych, możemy przyjąć, że potencjalnie zachodzi tu zagrożenie dla życia, zdrowia bądź bezpieczeństwa innych osób. Dlatego w takich wypadkach stosowanie tego przepisu powinno być wyłączone. Tym z kolei, co może decydować o przyjęciu, że stopień społecznej szkodliwości czynu uzasadnia skorzystanie z omawianej instytucji, jest zwłaszcza charakter posiadanego środka, tzn. jego szkodliwość dla zdrowia. Wobec czego posiadanie cannabis, czyli substancji o mniejszej szkodliwości niż wiele innych środków, w ilościach nieznacznych i okolicznościach niestwarzających w zasadzie zagrożenia dla dóbr prawnych osób trzecich – powinno raczej zachęcać organy wymiaru sprawiedliwości do stosowania umorzenia postępowania na podstawie art. 62a ustawy. Względy ekonomiki procesowej zadecydowały o takim redakcyjnym ujęciu przepisu art. 62a ustawy, które umożliwia z kolei umorzenie postępowania jeszcze przed wydaniem postanowienia o wszczęciu postępowania karnego. W rezultacie prokurator może odmówić wszczęcia postępowania i nie podejmować szeregu czynności następujących zazwyczaj po wydaniu postanowienia o wszczęciu postępowania przygotowawczego. W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji. Prosimy przejść do zakładki kontakt. Z wyrazami szacunku. W Polsce obowiązuje zakaz posiadania każdej, nawet niewielkiej, ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych (powszechnie nazywanych „narkotykami”), w tym oczywiście jest legalna jedynie w niektórych wyjątkowych przypadkach, tj. w celach medycznych w ograniczonym zakresie, do celów przemysłowych i badań. Za samo posiadanie marihuany grozi kara do 3 lat pozbawienia wolności, natomiast udzielanie marihuany innej osobie zagrożone jest karą do 10 lat pozbawienia wolności, a udzielanie jej małoletniemu jest zbrodnią, zagrożoną karą od 3 do 15 lat pozbawienia zatem zwrócić uwagę, że jedyną karą przewidzianą przez ustawę jest kara pozbawienia wolności, ustawa nie przewiduje innych mniej dotkliwych możliwości ukarania sprawy w postaci grzywny czy ograniczenia z art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, jeżeli przedmiotem czynu, są środki odurzające lub substancje psychotropowe w ilości nieznacznej, przeznaczone na własny użytek sprawcy, postępowanie można umorzyć również przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, jeżeli orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej zauważyć, że umorzenie postępowania, na podstawie ww. przepisu może mieć miejsce już na etapie postępowania przygotowawczego, tj. prowadzonego przez organy ścigania (policję, prokuraturę). Instytucja umorzenia może zostać jednak zastosowana także na etapie postępowania jurysdykcyjnego, tj. prowadzonego przez przepis ma charakter fakultatywnym (na co wskazuje sformułowanie „można umorzyć”), a zatem jego zastosowanie zależy każdorazowo od oceny sytuacji oraz swobodnego uznania prokuratora lub przypadku jednak skutecznego wykazania spełnienia wszystkich przesłanek, o których mowa w tym przepisie – postępowanie zostanie umorzone, a osoba przeciwko której prowadzone jest postępowanie karne pozostanie osobą praktyce, aby oskarżony skorzystał z instytucji umorzenia przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia musi wskazać możliwie przekonujące argumenty mające na celu wykazanie: nieznacznej ilości środka odurzającego lub substancji psychotropowej, przeznaczenie na własny użytek sprawcy, oraz że orzeczenie kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu lub stopień społecznej szkodliwości. W przeciwnym razie, jeżeli wszystkie powyższe przesłanki nie będą łącznie spełnione, nie dojdzie do umorzenia postępowania, lecz do zostałeś zatrzymany pod zarzutem posiadania środków odurzających lub substancji psychotropowych – skontaktuj się z nami, być może nie jest jeszcze za późno.

kara za posiadanie narkotyków na własny użytek